Wed, Oct 8, 2025

Annie Lennox u diagnostikua me ADHD në moshën 70 vjeçare. Cilat janë shenjat e çrregullimit tek të rriturit?

  • PublishedOctober 8, 2025

Annie Lennox u diagnostikua me ADHD në moshën 70 vjeçare. Cilat janë shenjat e çrregullimit tek të rriturit?

E njohur për zërin e saj të fuqishëm dhe për hitet legjendare si “Sweet Dreams” me grupin Eurythmics, këngëtarja britanike Annie Lennox ka treguar një anë krejtësisht të panjohur të jetës së saj personale. Në moshën 70-vjeçare, ajo është diagnostikuar me çrregullim të hiperaktivitetit dhe deficitit të vëmendjes (ADHD) – një zbulim që, siç thotë vetë artistja, i ka dhënë kuptim shumë gjërave që më parë i dukej se nuk kishin shpjegim.

“Jam si një magjistare që vëzhgon çdo gjë”

Në intervistën e saj për emisionin “Woman’s Hour” të BBC-së, Annie Lennox rrëfeu se diagnoza ishte një zbulim i vonuar, por i rëndësishëm.

“E kalova testimin me sukses të shkëlqyer,”- tha ajo me humor. – “Jam si një magjistare, vëzhgoj gjëra, jam shumë e ndjeshme. Dhe kuptova se jam paksa neurodiferente.”

Këngëtarja shtoi se kjo njohuri i ka ndihmuar ta kuptojë më mirë mënyrën se si funksionon mendja e saj dhe pse ka ndjerë gjithmonë se përjetonte botën ndryshe nga të tjerët.

Gratë dhe diagnoza e vonuar e ADHD

Historia e Annie Lennox është larg e vetme. Ekspertët theksojnë se mijëra gra në mbarë botën zbulohen vonë se jetojnë me ADHD të padiagnostikuar, shpesh pas dekadash përpjekjesh për të kuptuar vështirësitë e tyre në përqendrim dhe vetërregullim.

Sipas psikologes klinike Dr. Jenna Vyas-Lee, arsyeja që shumë gra nuk diagnostikohen herët lidhet me faktin që studimet për ADHD janë bazuar kryesisht tek burrat, duke mos marrë parasysh mënyrën e ndryshme se si shfaqet ky çrregullim tek gratë.

“Tek gratë, simptomat shpesh janë më të brendshme – si drojësia, ndjeshmëria ndaj zhurmës, ankthi apo luhatjet emocionale – dhe për këtë arsye shpesh injorohen,” – shpjegon ajo.

Në shumë raste, gratë që nuk marrin diagnozën në kohë përballen me pasoja serioze: depresion, ankth, madje edhe vështirësi në marrëdhënie dhe karrierë. Disa studime madje kanë lidhur mungesën e trajtimit me rrezik më të lartë për vdekje të parakohshme.

Shenjat që duhen marrë seriozisht

Sipas Dr. Vyas-Lee, një nga treguesit kryesorë që dikush mund të ketë ADHD të padiagnostikuar është përjetimi i vështirësive të vazhdueshme që nga fëmijëria – përqendrim i ulët, harresë, mungesë durimi, ose ndjesi konstante “rrëmuje mendore”.

Tek gratë, këto shenja shpesh manifestohen si vështirësi në menaxhimin e emocioneve, të cilat ndikojnë në marrëdhëniet në dashuri apo në vendin e punës. Disa gra përjetojnë edhe hiperaktivitet të brendshëm, që përshkruhet si “nevoja e vazhdueshme për të qenë në lëvizje” – një energji që shfaqet përmes zakoneve të vogla, si përtypja e vazhdueshme ose lëvizja e këmbës.

Një studim i cituar në emision zbulon se deri në 40% e personave me ADHD i nënshtrohen ndërhyrjeve për kontrollin e peshës, si fasha gastrike, për shkak të lidhjes midis trurit të nënstimuluar dhe nevojës për ndjesinë e “ngopjes mendore”.

Psikologia thekson se shumë njerëz e keqkuptojnë ADHD-në, duke menduar se lidhet me “hiperaktivitet të tepërt”, ndërkohë që në realitet truri i tyre është i nënstimuluar.

“Kur truri është i uritur për stimulim, ai e kërkon atë në mënyra të ndryshme – përmes lojërave, mediave sociale, ushqimit apo madje seksit,” – shton ajo.

Në disa raste, kjo sjellje interpretohet gabimisht si varësi, kur në fakt është përpjekje për vetërregullim neurologjik.

Diagnoza si çelës për mirëqenie

Ekspertët pajtohen se njohja dhe pranimi i diagnozës është hapi i parë drejt përmirësimit të cilësisë së jetës.

“Nëse ndjeni se jeta juaj po ndikohet vërtet, kërkimi i një vlerësimi profesional mund të ndryshojë shumë,” – këshillon Dr. Vyas-Lee.

Pas një diagnoze, trajtimet mund të përfshijnë ilaçe, terapi apo ndryshime të stilit të jetesës, që ndihmojnë në përqendrim dhe qetësi mendore.

Një kujtesë e fortë nga Annie Lennox

Rrëfimi i Annie Lennox është një kujtesë e fuqishme se vetëdija nuk ka moshë. ADHD nuk është vetëm një çrregullim i fëmijërisë, por një realitet për mijëra të rritur veçanërisht gra, që kanë jetuar për vite pa një shpjegim të qartë për sfidat e tyre.

Zbulimi i hershëm dhe pranimi i vetes, siç dëshmon Lennox, mund të jetë fillimi i një etape të re më të qetë, më të vetëdijshme dhe më të ekuilibruar të jetës.